Historia tańca towarzyskiego oficjalnie zaczęła się na początku XX wieku, kiedy taniec ten dumnie wkroczył na salony i pełnił formę dworskiej rozrywki. Jednak jego początki sięgają dużo wcześniej, kiedy to wieśniacy tworzyli zabawy i pierwsze tańce ludowe. Można więc powiedzieć, że taniec towarzyski przywędrował z peryferii do miast i właśnie tam nastąpił jego pełny rozwój. Lata 20. XX wieku można uznać za przełom w rozkwicie tańca towarzyskiego. Ma to ścisły związek z powstaniem muzyki jazzowej, do której z kolei zostały tworzone nowe style taneczne. Taniec towarzyski formował się wówczas w małych i klimatycznych klubach, gdzie prym wiodły tańce znane dziś jako walc, twist, boogie-woogie, rock and roll czy swing.
Taniec towarzyski jest dyscypliną sportową, w której od lat organizowane są zawody i turnieje taneczne dzięki Międzynarodowym Związkom Tanecznym. Szkoła Tańca Astra przynależy do Polskiego Towarzystwa Taneczne (PTT), organizacji tanecznej o najdłuższych tradycjach w Polsce. Jej początki sięgają 1956r.  Zrzesza ponad 7000 członków. PTT jest członkiem zwyczajnym Polskiego Komitetu Olimpijskiego.
Taniec towarzyski dzieli się na tańce turniejowe: standardowe, latynoamerykańskie, a także tańce użytkowe. Tańce użytkowe, które są bardzo liczną grupą tańców, nie są prezentowane i oceniane przez sędziów na turniejach tanecznych. Każdy taniec towarzyski różni się od siebie schematem kroków, charakterem, tempem oraz muzyką.

TAŃCE STANDARDOWE

Tańce standardowe to grupa tańców prezentowanych na turniejach tańca towarzyskiego: walc angielski, tango, walc wiedeński, quickstep i fokstrot. Tańce standardowe są tańcami dostojnymi, eleganckimi, gdzie mężczyźni występują we frakach i lakierkach, a kobiety w zapierających dech w piersiach pięknych, długich, zwiewnych sukniach i pantoflach na obcasie.

WALC ANGIELSKI

Ma rangę tańca międzynarodowego, wchodzi on w skład światowego programu tańca towarzyskiego. Po raz pierwszy został wykonany około 1910 roku w Londynie. Historię walca angielskiego łączy się z powstawaniem zupełnie nowego stylu tańczenia opracowanego przez angielskich nauczycieli tańca, zwanego stylem angielskim, który opierał się na prawach naturalnego ruchu ciała. Jest on tańcem przestrzennym, w którym tańczone są zarówno obroty w prawo jak i w lewo przy zastosowaniu dodatkowego, jednotaktowego kroku zmiennego. Takt tańca wynosi 3/4, tempo –  30-31 taktów na minutę. Walc angielski to taniec swingowy, wirowy. Dobrze tańczony sprawia wrażenie ruchu łodzi poruszającej się po regularnie wznoszących się i opadających falach.
Walc angielski cieszy się ogromną popularnością zwłaszcza u nowożeńców, którzy właśnie w rytmie walca angielskiego najczęściej stawiają swój pierwszy, małżeński taneczny krok.

TANGO

Jest tańcem towarzyskim pochodzącym z Buenos Aires w Argentynie i Montevideo w Urugwaju. Proces kształtowania tanga trwał bardzo długo. W początkowym okresie tańczyli je głównie ludzie prości, robotnicy. Stopniowo taniec nabierał pewnej ogłady. Tango do Europy przybyło jako taniec latynoamerykański, jednakże z powodu bliskości partnerów zaliczany jest do tańców standardowych. Pierwszą próbę określenia teorii i techniki tanecznej podjęto na konferencji w Londynie w 1922 roku.
Kroki tanga nie są posuwiste, nogi stawia się płasko charakterystycznie się „skradając”. W tańcu tym nie stosuje się nachyleń ciała, unoszeń ani opadań. Jako jedyny taniec standardowy nie ma akcji swingowej, czyli ruchu wahadłowego. Takt tańca wynosi 2/4, tempo –  33 taktów na minutę. Tango jest gwałtowne, występuje w nim wiele zmian kierunków, obrotów i szybkich ruchów głowy.

WALC WIEDEŃSKI

Walc  na salony trafił  w 1815 roku podczas kongresu wiedeńskiego – stąd jego nazwa.  Kiedy po raz pierwszy zatańczono go na dworze wiedeńskim, damy ostentacyjnie opuściły salę balową, zgorszone tym, że mężczyźni na oczach wszystkich obejmowali kobiety. Moralizatorzy protestowali, straszono zgubnymi konsekwencjami dla zdrowia, które miało wywoływać wirowanie w tańcu, powoływano się nawet na wypadki śmiertelne. Ostatecznie jednak ten piękny i romantyczny taniec zdobył uznanie wśród arystokracji i dzisiaj jest najstarszym i najbardziej eleganckim tańcem standardowym. Szczególne zasługi dla rozwoju walca miała muzyka tworzona przez Johanna Straussa i Piotra Czajkowskiego. Takt tańca wynosi 3/4, tempo –  60 taktów na minutę. Tańczony jest najczęściej do muzyki instrumentalnej. Ruchy w walcu wiedeńskim powinny być płynne i lekkie. Najtrudniejsze jest uzyskanie efektu ciągłego falowania. Ciekawostką jest to, że walc wiedeński ma tylko 5 figur: obrót w prawo, obrót w lewo, krok zmienny, natural fleckerl i reverse fleckerl.

FOXTROT

Jest amerykańskim tańcem towarzyskim, który do Europy dotarł około 1918 roku. Nazwa tańca oznacza krok lisa i pochodzi od nazwiska twórcy, amerykańskiego aktora Harry’ego Foxa, który w 1913 roku wprowadził na scenę teatru pewną ilość specyficznych kroków, dotąd nie spotykanych w balecie określanych mianem „Fox’s Trot”.
Fokstrot uważany jest za jeden z najtrudniejszych tańców i nazywany najbardziej wyczerpującym spacerem świata. Takt tańca wynosi 4/4, tempo –  30-32 taktów na minutę. Najważniejszą jego cechą jest połączenie otwartych figur z akcją swingową. Otwarte figury oznaczają, że na koniec taktu nie łączy się razem nóg. Tańczący poruszają się płynnie, posuwiście, bez zbędnych zatrzymań i dodatkowych przyruchów. Ciała tańczących są praktycznie cały czas w ruchu.

QUICKSTEP

Jest to taniec wywodzący się od fokstrota, którego po roku 1924 londyńskie orkiestry zaczęły grać zdecydowanie szybciej. Tancerze dostosowali kroki do nowego tempa i nazwali je quick-time foxtrot. Jak jego starszy brat również należy do tańców swingowych, jednak ze względu na szybkie tempo akcja swingowa jest mniej wyraźna niż w fokstrocie. Takt tańca wynosi 4/4, tempo –  50 taktów na minutę. Tańczący poruszają się płynnie, posuwiście, bez zbędnych zatrzymań i dodatkowych przyruchów. Ciała tańczących są praktycznie cały czas w ruchu. Charakterystyczną cechą quick stepa są podskoki, sprawiające wrażenie jakby tańcząca para poruszała się ponad powierzchnią parkietu, oraz kicki, czyli wykopy nogami w powietrze.

TAŃCE LATYNOAMERYKAŃSKIE

Tańce latynoamerykańskie to grupa tańców prezentowanych na turniejach tańców towarzyskich: samba, cha-cha, rumba, paso doble oraz jive. Tańce latynoamerykańskie są energiczne i elektryzujące, wzbogacone zmysłowymi ruchami bioder, w których mężczyzna nie musi zakładać fraka, a jedynie współgrać z kusą, kolorową, bogato zdobioną sukienką kobiety.

SAMBA

Prawdopodobnie wywodzi się z tańca „w kółko” zapoczątkowanego przez afrykańskie plemiona Bantu. Do Ameryki przybyła wraz z niewolnikami. Jej nazwa pochodzi od afrykańskiego słowa „semba”, które oznacza taniec wyróżniający się gwałtownymi ruchami ciała wraz z wybijaniem rytmu nogami.
W Europie samba pojawiła się w 1914 roku, jednak zainteresowanie nią nie było długie. W latach 40. XX wieku samba zyskała popularność na całym świecie jako taniec towarzyski. Renesans samby w Europie nastąpił po II wojnie światowej. Jej rozwój oparty na tradycjach europejskich znacznie zmienił sambę przez co różni się ona od tej tańczonej w Brazylii.
Dziś sambę tańczymy  po kole. Takt tańca wynosi 4/4, tempo –  54-56 taktów na minutę. Typowe tempo samby to około 56 taktów na minutę. Samba ma  charakter kokieteryjny oraz wyróżnia się ruchem bioder w przód i w tył. Ruch samby przypomina falowanie partnerów poprzez sprężyste zginanie i prostowanie kolan.

CHA CHA CHA

Pochodzi z Kuby, ale za jej autora w wersji turniejowej uważa się  angielskiego nauczyciela tańca, Pierre’a Lavelle, który po zakończeniu swojej podróży po Kubie w 1952 roku,  zafascynowany tamtejszymi tańcami, zaczął nauczać ich w nowej wersji w swojej szkole. To właśnie dlatego cha-chę najlepiej tańczy się do oryginalnej muzyki kubańskiej, choć pasuje do niej też wiele utworów latynoamerykańskiego popu. W 1953 roku ustalono kroki cha-chy w formie, jaka obowiązuje do dzisiaj.  Od tego czasu żywiołowa, radosna cha-cha zaczęła podbijać taneczne parkiety nie tylko w Europie, ale też w Stanach Zjednoczonych. Cha-cha jest tańcem dynamicznym, w którym mocno akcentowana jest praca nóg.  Tańczy się ją w takcie 4/4, w tempie 32-34 taktów na minutę. Krok cha-chy jest dość prosty, jest nim chasse, czyli krok odstaw-dostaw-odstaw. Cała siła tańca opiera się na energicznych i silnych nogach, które wpływają z kolei na dobrą pracę bioder.  Charakterystyczne dla cha-chy są tzw. przeprosty, czyli figury, które wykonuje się prostując nogę w kolanie.

RUMBA

Pochodzi z Kuby, a swoje korzenie ma wśród afrykańskich społeczności. Powstała mniej więcej w latach 80. XIX wieku, co było powiązane bezpośrednio ze zniesieniem niewolnictwa na Kubie. Do Europy dotarła w latach 20. XX wieku, gdzie nie przypadła Europejczykom do gustu ze względu na swój odważny charakter. Z czasem jednak  jej popularność wzrosła, szczególnie w Stanach Zjednoczonych. W latach 30-tych i 40-tych powstał konflikt pomiędzy tancerzami dotyczący tego, która odmiana rumby ma obowiązywać na zawodach tanecznych. Ostatecznie została nim rumba kubańska z możliwymi wariantami kroków uproszczonych z tzw. Rumby square. Rumba jest tańcem niezwykle zmysłowym i sensualnym, rozliczana jest w metrum 4/4. Kroki i figury rumby wymagają doskonałej koordynacji ruchowej oraz odwagi, ponieważ charakterystyczny ruch bioder w rumbie jest śmiały i erotyczny.  Partner powinien prowadzić partnerkę oraz uwodzić ją, a ona ma kusić go zmysłowymi ruchami całego ciała: przede wszystkim nóg i bioder. Muzyka i strój do rumby mają tworzyć spójną, sensualną całość wraz z historią opowiadaną przez partnerów tanecznych na parkiecie.

PASO DOBLE

Wywodzący się z Hiszpanii taniec oddający atmosferę areny i walki byków – corridę. Partner występuje w roli toreadora (torero), który trzyma partnerkę zastępującą czerwone sukno (capa). Obydwoje poruszają się wokół wyimaginowanego byka. Muzyka do paso doble ma charakter marszowy, typowe tempo tańca to 60 taktów na minutę.  Paso doble wymaga dużych umiejętności i sztuki pełnej wyrazu. Każda część w muzyce kończy się mocno akcentowanym uderzeniem, na które tancerze przyjmują efektowną pozę, stanowiącą podsumowanie dotychczasowego etapu walki.  Opowieść w paso doble składa się z trzech części: wejście na arenę, walka z bykiem i zabicie go oraz parada po skończonej walce.

JIVE

To młody taniec powstały w okresie tzw. rewolucji tanecznej po 1910 roku w wyniku stylizacji swingowych i jazzowych, bogatych w wiele pomysłów ruchowych. Jako jitterbug został przywieziony do Europy w roku 1940 przez amerykańskich żołnierzy, później znany jako boogie-woogie. Jive jest bardzo podobny do rock and rolla, to taniec szybki i dość dynamiczny. Kroki wykonywane są energicznie, a typowe tempo to 42-44 takty na minutę. Charakterystyczne cechy jive’a stanowią szybkie kopnięcia i elastyczne akcje jazzowe z typowym przeciąganiem pod koniec frazy rytmicznej. Taniec jive jest bardzo męczący, dlatego na turniejach tańczony jest jako ostatni taniec latynoamerykański.

TAŃCE UŻYTKOWE

Tańce użytkowe to wszystkie tańce towarzyskie, które nie wchodzą w skład tańców turniejowych. Jest ich naprawdę wiele, pochodzą z różnych stron świata, a ich odmiany stale się rozwijają i ewoluują do nowych stylów w znanych już tańcach towarzyskich.

SALSA

Narodziła się wraz z powstaniem muzyki do tego tańca w latach 40. XX wieku. Pochodzi z regionu Karaibów, a najbardziej rozwinęła się na Kubie i w Ameryce. Salsa kubańska powstała z połączenia tańca son z kubańską rumbą. Do Ameryki trafiła dzięki emigrantom z regionu Karaibów. W latach 70-tych salsę tańczono szybko i widowiskowo, natomiast w latach 80-tych zaczęły rozwijać się jej romantyczne i sensualne odmiany. Salsa, tak jak muzyka, jest mieszaniną różnych stylów. Najbardziej znane rozróżnienie to podział na salsę kubańską i amerykańską. Style taneczne różnią się od siebie krokiem podstawowym, geometrią tańca, rytmicznym umiejscowieniem kroków, sposobem prowadzenia partnerki, istnieniem lub brakiem elementów akrobatycznych oraz tańczeniem w parze lub solo. Salsa jest bardzo uniwersalnym tańcem, ponieważ pasuje właściwie do każdej muzyki. Po opanowaniu dość łatwych podstaw można doskonalić swoją technikę. Salsę tańczy się na lekko ugiętych nogach, utrzymując proste plecy. Wszystkie style taneczne salsy łączy jedno – pasja.

KIZOMBA

Wywodzi się z Angoli, powstała w latach 70-tych ubiegłego wieku, stała się też popularna na Wyspach Zielonego Przylądka, a następnie w Portugalii, skąd rozpowszechniła się na całą Europę. Początkowo  była połączeniem semby, tradycyjnego tańca angolskiego, oraz stylu w muzyce karaibskiej – zouk. We współczesnej kizombie dominują różne wpływy, ale bez względu na drobne różnice pozostaje ona tańcem pełnym zmysłowości i bliskiego kontaktu między tańczącymi partnerami. Nazywany jest czasem „afrykańskim tangiem”, bo podobnie jak w tradycyjnym tangu argentyńskim, tańczy się w tzw. zwartej ramie, przy zupełnie nieruchomym torsie mężczyzny, który prowadzi partnerkę i nadaje kierunek tańca. Partner odgrywa dominującą rolę, to on prowadzi partnerkę, wyznacza kierunek, dyktuje kroki, natomiast ona może swobodnie poddać się rytmowi tańca i muzyki, przy czym ważnym elementem jest ruch biodrami. Rytm linii melodycznej, do której tańczy się kizombę, przypomina miarowe bicie serca, dlatego jej tempo jest dość spokojne, ale nie powolne. Zasada jest taka, by rozluźnić ciało, dać się ponieść rytmowi muzyki i czerpać z tańca jak największą przyjemność.

BACHATA

Narodziła się w ubogich częściach Dominikany, gdzie mieszkańcy wyspy po skończonej pracy śpiewali do rytmów Bachaty. Muzykę tworzono na nietypowych i łatwo dostępnych instrumentach, co prawdopodobnie dało przyczynę do nazwania jej bachatą, ponieważ słowo to w pewnych rejonach Dominikany oznacza „śmieci”. Bachata jest nieco podobna do innych tańców latynoamerykańskich, jednak wyróżnia się spośród nich ogromną sensualnością, a nawet delikatną dawką erotyzmu. Bachata dzieli się na trzy podstawowe style: dominicana, moderna oraz sensual. Bachata polecana jest wszystkim miłośnikom tańców latynoamerykańskich, ale tańczyć może ją oczywiście każdy. Wszystko dzięki dość prostym krokom, dużej wolności ruchów i energii, które towarzyszą temu tańcowi. Bachata to nie tylko sama technika, ale przede wszystkim sztuka ekspresji i środek wyrazu dla naszej wewnętrznej zmysłowości. Co więcej, ten dominikański taniec polecany jest także tym, którzy mają opory przed uzewnętrznianiem swoich emocji w tańcu. Bachata wyzwala głęboko skrywaną zmysłowość, a także pomaga ją odkrywać i poznawać.

ROCK AND ROLL

To energetyczny taniec powstały z inspiracji muzyką jazzową. Historia tańca sięga lat 50. XX wieku. Początkowo uważany był on za taniec kontrowersyjny i wulgarny, ale później pokochali go ludzie na całym świecie. Kroki i figury rock and rolla nie należą do najłatwiejszych, jednak taniec ten jest na tyle emocjonalny, że może ponieść każdego, nawet początkującego tancerza. Kroki i figury w tańcu rock and roll, mimo ich względnych trudności, nie będą stanowiły wyzwania dla prawdziwych miłośników tego szalonego i zwariowanego tanecznego klimatu. Rock and roll jest  tańcem  emocjonalnym i zróżnicowanym rytmicznie. To przekłada się na wiele śmiałych ruchów, jak kołysanie biodrami, owijanie partnerki wokół bioder i dotykanie miejsc intymnych.