Historia street dance oficjalnie zaczęła się na początku XX wieku, kiedy taniec ten zrobił przewrotną karierę na całym świecie, zwłaszcza wśród młodych ludzi. Jego początki sięgają dużo wcześniej i są ewolucją tradycyjnego tańca jazzowego. Street dance, czyli w wolnym tłumaczeniu ,,taniec uliczny” wyszedł poza ściany studiów tańca wprost na ulice, imprezy taneczne, parki, podwórka czy kluby nocne. Street dance to nowoczesny taneczny mix, który łączy style takie jak hip-hop, waacking, popping czy house. Dzięki takiej mieszance możesz rozwijać swoje umiejętności taneczne nie zamykając się w jednej tylko konwencji ruchowej. Co za tym idzie tak samo różnorodna jest muzyka do której tańczymy. Street dance to dla wielu osób nie tylko świetna zabawa, czy ruchowa interakcja z publicznością i innymi tancerzami, to styl życia.
HIP-HOP
Hip Hop pojmowany jako styl taneczny to 100% swobody, 100% oryginalności i 100% prawdy. To styl, który daje możliwość przekazania odbiorcy każdej emocji, którą czujemy.
Hip Hop to także nazwa całej kultury ulicznej powstałej w latach 70-tych XX wieku, dzięki afroamerykańskim społecznościom w Bronxie, dzielnicy Nowego Jorku. Poza tańcem, na kulturę Hip Hop’ową składa się także graffiti, DJ-ing, b-boying, rap oraz wiedza w jego zakresie. Początkowo Hip Hop stanowił wyraz buntu czarnoskórych mieszkańców nowojorskich dzielnic. Poprzez taniec wyrażali siebie: swoją indywidualność, buntowniczość oraz często niełatwe emocje.
Hip Hop jako taniec na przestrzeni lat bardzo ewoluował. Obecnie czerpie z różnych innych styli, dzięki czemu nabiera wciąż nowego wyglądu. Jedną z jego wiodących ścieżek jest improwizacja. To taniec różnych emocji od tych pozytywnych, po trudne. Tancerz w oparciu o podstawy, uczy się samodzielnie interpretować i akcentować muzykę, oddając widzowi to, co w danym momencie czuje.
WAACKING
Waacking to styl, który cechuje pewna wyjątkowość. To taniec społeczny, tańczony do i dla publiczności. Jednym z jego głównych założeń jest zachwycenie widza. Oczywiście nie należy przy tym zapominać o własnym samopoczuciu i komforcie.
Waacking, swoje początki miał w latach 70-tych XX wieku. Narodził się w podziemnych klubach Los Angeles. Dla ówczesnych tancerzy był manifestacją odmienności oraz sposobem wyrażenia buntu. Taniec i muzyka dawała im wolność. Poprzez ruch wyrażali siebie oraz swój sprzeciw wobec stygmatyzacji osób o odmiennych przekonaniach.
Pierwotnie Waacking tańczony był do muzyki disco, jednak obecnie tańczyć go można do każdej muzyki. Waacking to emocje, ruch i własna interpretacja. Znaczącą rolę odgrywa w nim praca rąk, dynamiczne pokonywanie przestrzeni, muzykalność oraz czerpanie z różnych styli tanecznych. Bardzo ważna jest w nim również umiejętność gry aktorskiej. Tancerz w sposób teatralny oddaje to, co czuje.
VOGUE
Historia Vogue rozpoczęła się bardzo wcześnie, bo już w latach 60-tych XIX wieku. Początkowo zasięgiem dotykała tylko okolice Nowego Jorku, później rozprzestrzeniła się po całym świecie. To bardzo różnorodny styl tańca, czerpiący ze świata wybiegów, gimnastyki, baletu, a nawet sztuk walki. Jego ruchy inspirowane są pozami modeli i modelek z okładek magazynu „Vogue”. To styl dość wyniosły i ekstrawagancki. W jego zamyśle, nie chodzi o prezentację do i dla publiczności. Tancerz skupia się przede wszystkim na sobie. Zależy mu na tym, aby to on czuł się najlepiej jak to możliwe, prezentując siebie.
Vogue jest najczęściej tańcem improwizowanym. Na zawodach, które nazywają się ‘balami’, uczestnicy walczą między sobą na stylizowanym wybiegu mody do dowolnej vogue’owej muzyki. Vogue, to nie tylko styl tańca, ale przede wszystkim kultura, która jest wszechstronna, a jej głównym założeniem jest pewność siebie.
POPPING
Popping to styl tańca, który narodził się na Zachodnim Wybrzeżu Stanów Zjednoczonych w latach 70-tych XX wieku. Początkowo tańczony przez społeczność afroamerykańską, z czasem zyskał jednak popularność na całym świecie. Jego nazwa pochodzi od słowa „pop” czyli dynamicznych spięć i rozluźnień mięśni w rytm muzyki. Popping nazywa się czasami „tańcem robota”, choć nie do końca słusznie. Oprócz wyraźnie „sztywnych” ruchów, tancerz może też prezentować ruchy bardzo płynne, przypominające falowanie. W Popping’u ważna jest również ekspresja oraz mimika twarzy, która w połączeniu z wykonywanymi ruchami tworzy zgraną całość.
Popping wymaga od tancerza dużej dokładności wykonywanych ruchów. Jest bardzo widowiskowym stylem tańca. Popper, bo tak nazywa się osoba tańcząca ten styl, przypominać może człowieka bez kości, u którego każda z poszczególnych części ciała oddziela się od reszty.
HOUSE
House, to taniec socjalny, nastawiony na interakcję z drugim człowiekiem. Powstał w latach 80-tych w Chicago, jednak to w Nowym Jorku zdobył największą popularność. Styl ten w początkowej fazie określano mianem tańca klubowego, ponieważ to właśnie kluby, grające nową jak na tamte czasy muzykę house’ową, stanowiły kolebkę jego powstania.
House to styl dający duże możliwości do improwizacji. Czerpie z tańców latynoamerykańskich, jazzu, stepowania, afro i wielu innych. Ze względu na charakterystyczną dla tego stylu pracę nóg oraz „partery”, czyli elementy wykonywane na podłodze, wymaga od tancerza dużej kondycji i siły fizycznej. Tańczy się go do muzyki house’owej, która w swoim brzmieniu jest bardzo charakterystyczna i energiczna. Nie da jej się pomylić z żadną inną. House to taniec społeczny i dynamiczny, tańczony najczęściej z kimś lub dla kogoś. Trening często przeradza się w jedną wielką house’ową imprezę.
HUSTLE
Hustle to styl bardzo wyróżniający się na tle innych tańców street’owych, z tego powodu, że tańczy się go… w parach. Street Dance w parach?! Dlaczego nie! Początki Hustle sięgają lat 60-tych XX wieku. Powstawał w Nowym Jorku, jednak obecnie jest znany i popularny na całym świecie.
W Hustle bardzo ważna jest współpraca z partnerem i reagowanie na ruch. Konfiguracja osób tańczących jest dowolna. Kobieta i mężczyzna, dwie kobiety czy dwóch mężczyzn. Jeden tancerz pełni rolę Lead’era, drugi natomiast za nim podąża, stając się Follow. Hustle tańczyć można do każdej muzyki, najczęściej jednak, tancerze tego stylu sięgają po kawałki R&B. Hustle ma swoich fanów zarówno w kręgach streetdance’owych jak i wśród tancerzy towarzyskich. Co jednak najważniejsze, to styl, który może tańczyć każdy. Esencją jest improwizacja, swoboda i zabawa oraz połączenie między dwójką tancerzy. Świetnie odnajdą się w nim zarówno osoby już tańczące, jak i Ci, którzy dopiero rozpoczynają swoją przygodę z tańcem.